Մասնագիտական ուսուցում նախագիծ. 27.04.20 — 01.05.20

Մաս 1

<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
<title>JavaScript</title>
<meta charset = “utf-8”>
</head>
<body>
<div style = “background:#0ff; font-size: 22px;”>
<script>
/*
var date = new Date();
var text = “year = ” + date.getFullYear();
text += “\nmonth = ” + date.getMonth();
text += “\nday = ” + date.getDate();
text += “\nhour = ” + date.getHours();
text += “\nminute = ” + date.getMinutes();
text += “\nsecond = ” + date.getSeconds();
alert(text); */

var date = new Date(2000, 3, 5, 17, 23, 26);
var text = “year = ” + date.getFullYear();
text += “\nmonth = ” + date.getMonth();
text += “\nday = ” + date.getDate();
text += “\nhour = ” + date.getHours();
text += “\nminute = ” + date.getMinutes();
text += “\nsecond = ” + date.getSeconds();
alert(text);

</script>
</div>
</body>
</html>

Մաս 2

<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
<title>JavaScript</title>
<meta charset = “utf-8”>
</head>
<body onload= “timer()”>
<div style = “background:#0ff; font-size: 22px;”>
<script>
/*
var id=setInterval(“my_func()”, 2000);
var counter = 0;
function my_func() {
counter++;
alert(“second passed – ” + counter);
if (counter==3)
clearInterval(id);
} */

var id=setInterval(“my_func()”, 1000);
var counter = 0;

function timer() {
counter++;
document.getElementById(“count”).innerHTML=counter;
setTimeout(“timer()”, 1000);
}

// Տնային առաջադրանք

/*
var date = new Date();
var text;
text += “\nhour = ” + date.getHours();
text += “\nminute = ” + date.getMinutes();
text += “\nsecond = ” + date.getSeconds();
alert(text);
*/
</script>
</div>
Second passed <span id = “count”> -1 </span>
</body>
</html>

Biography of Lord Byron, English Poet and Aristocrat

Early Life

Lord Byron was born in 1788 in London under the full name George Gordon Noel, sixth Baron Byron. He was raised in Aberdeen, Scotland, by his mother after his father fled the family and died in 1791 in France. Byron inherited his title at the age of 10, though he later adopted his mother-in-law’s family name, Noel, in order to inherit half of her estate.

Portrait of Lord Byron, lithograph by Josef Eduard Teltscher c. 1825
Imagno/Hulton Archive/Getty Images

Byron’s mother was prone to mood swings and heavy drinking. Due to mistreatment by his mother coupled with a deformed foot and an uneven temper, Byron lacked discipline and structure in his formative years.

He was educated at Harrow School in London, followed by Trinity College at Cambridge, though he spent most of his time at the latter engaging in sexual relationships and sporting activities. It was during this time that he began writing and publishing works.

Marriage, Affairs, and Children

Lord Byron first showed his affections for a distant cousin who indulged him for a while before rejecting his affections. In subsequent years, Byron had promiscuous affairs with many women, including Lady Caroline Lamb, Lady Oxford, and his half-sister, Augusta Leigh, who later gave birth to a daughter widely considered to be Byron’s.

Lord Byron married Anne Isabella Milbanke in January 1815, and the following year she gave birth to a daughter, Augusta Ada (later Ada Lovelace). Shortly after the birth of their daughter, Lord and Lady Byron separated, with Anne Isabella indicating the cause to be his incestual relations with his half-sister.

During this time, Lord Byron developed a close relationship with Percy and Mary Shelley and Mary’s sister Claire Clairmont, who also had a daughter with Byron called Allegra.

Grammar: Prepositions to, into, by

  • TO

We say go/come/travel to a place or event.

e.g.  go to America        return to Italy      drive to the airport

come to my house    take him to hospital        to be sent to prison

we also say: on my way to…/ a journey to …/a trip to…/welcome to…

BEEN TO 

We say “I’ve been to Italy”, “He has just been to the bank”

GET and ARRIVE

We say “get to” a place– get to London

BUT we say “arrive in” or “arrive at”– arrive in a town, arrive at the hotel.

HOME

We don’t say “to home”  BUT we say go home/come home/ get home/arrive home/ on the way home

  • INTO

go into/get into = enter (a room/a building/a car…)

get into the car    go into the room

  • BY

We use by  to say how we do something.

do something by hand

send something by post

pay by credit card, by cheque BUT in cash

OR something can happen

by accident       by chance        by mistake

We use by to say how we travel

by car    by train      by plane    by boat     by ship

by bus    by bicycle

by road   by sea     by rail    by air  by underground

BUT  we say on foot

Did you come here by car or on foot?

We say by car/by train  BUT in my car, on the train, in a taxi

We say something is done by somebody.

The door was opened by somebody.

BUT

The door was opened with a key.

We say a painting by Rembrandt/ books by Agatha Christie/novel by Tolstoy.

BY also means next o/beside.

Come and sit by me.

The light is by the door.

Exercises

1.Put  to/at/in where necessary.

1.What time does the train get to London.

2.What time does the train arrive in London.

3.What time did you get  home last night?

4.What time do you usually arrive to work?

5.When did you get to the cinema?

6.We arrived  home felling very tired.

7.Have you ever been to China?

8.We had lunch at the airport while we were waiting for our plane.

9.He has just returned to France.

10.Are you going to that party next week?

2.Put in/to/into where necessary.

1.Three people were taken into hospital.

2.Shall we take a taxi to the station or shall we walk?

3. I’m tired. As soon as I get home, I’m going to bed.

4.Welcome to the hotel. We hope you enjoy your stay here.

5. He opened the door and I  got into the car.

6. A bird flew into the kitchen through the window.

7.Don’t wait outside! Come to the house.

3.Complete the sentences using by+ one of the following words.

Chance    credit card     chance    hand      mistake 

1.We hadn’t arranged to meet. We met chnace.

2.I didn’t intend to take your umbrella. I took it mistake.

3.If you haven’t got any cash, you can pay credit card.

4. I never suspected anything. It was only chance  that I found what had happened.

5. I didn’t put the pullover  in the washing machine. I washed it hand.

4.Put in by/in/on/ or with

1.He usually goes to work by bus.

2. I saw Jane. She was on  the bus.

3.How did you get here? Did you come by train?

4. How did you get here? Did you come  on the train?

5.Sorry, we are late. We missed the bus , so we had to come on foot.

6.I came home in a taxi.

7.”Romeo and Juliet” is a play by Shakespeare.

8. “War and peace” is a book by Tolstoy.

9.I don’t mind going there in car, but I don’t want to go in your car.

10. I know that music is by Beethoven, but I don’t know how it is called.

11.The photo is taken by a friend of mine.

12.There was a small table in the bed with a lamp and a clock on it.

Lord Byron and the Armenian Language

On December 2, 1816, Lord Byron arrived at the Monastery of Mekhitarists in Venice to study the Armenian language. With the help of the abbots from the monastery of the island of San Lazzaro degli Armeni (Saint Lazarus of the Armenians), the poet got actively acquainted with the Armenian manuscripts and later would speak about the Armenian culture with great admiration.

Father Harutyun taught him the Armenian language. Later, they created the “Grammar of English and Armenian languages” together.

Byron collected his exercises in the Armenian writing in the book “Lord Byron’s Armenian Exercises and Poetry” (for those interested, this file can be downloaded here). In July 1823, Byron left Italy to join the Greek rebels who fought for independence against the Ottoman Empire.

George Byron – about Armenia and Armenians

“Arriving in Venice in 1816, I (as probably all travelers) was impressed by the community of San Lazzaro degli Armeni, which seems to unite in itself all the advantages of a monastic institution without possessing any of its vices.

Clarity, comfort, gentleness, unadulterated piety, talents, and virtues of the brothers of the order can inspire a secular man to believe that there is another, better world even in this life.

These people are clerics of an enslaved but grateful nation that has been expelled and oppressed along with the Jews and Greeks but has developed neither the anger of the former nor the servility of the latter.

This nation has acquired wealth without resorting to usury and all the honors that can be bestowed on those who are in slavery without intrigue… It would be difficult, perhaps, to find people’s chronicles less tainted by crimes than the history of Armenians whose virtues were peaceful. Vices are consequences of oppression.

But regardless of their sad fate, their country should always remain one of the most fascinating states on the entire globe. And their language perhaps only requires more study in order to become more and more attractive…

If the scripture is correctly interpreted, the paradise was exactly located in Armenia, which paid high price like the descendants of Adam as its soil participated in the bliss of the ones who had been created from its ashes. There, the water surface began to descend and Noah’s dove began its journey.

But almost at the same time with the disappearance of paradise, the misfortunes of the country began because although Armenia has been a powerful kingdom for a long time, it was rarely independent. The Persian satraps and the Turkish Pashas equally contributed to the ruin of the land where God created man in his image and likeness.

On the globe, there is no other country that would be so full of miracles as the land of Armenians…”

ԻՆՉՊԵՍ ՁԵՌՔ ԲԵՐԵԼ ԲԱՐԵԿԱՄՆԵՐ

Այս կարանտինային օրերին ես կարդացի Դեյլ Քարնեգի, Ինչպես ձեռք բերել բարեկամներ և ազդեցություն ունենալ մարդկանց վրա

Այս գիրքը ինձ տվեց շատ խորհուրդներ։ Ծատ հետաքրքիր գիրք էր։ Ես չեմ սիրում փիլիսոփիական գրքերը, սակայն սա ինձ դուր եկավ։ Խորհուրդ եմ տալիս բոլորը կարդան։

Մասնագիտական ուսուցում նախագիծ. ապրիլի 13 — 17

<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
<title>JavaScript</title>
<meta charset = “utf-8”>
</head>
<body>
<div style = “background:#0ff; font-size: 22px;”>
<script>
/* var count = “36”;
var newcount = parseInt(count);
var test = 65;
var result = count + test;
document.write(result + “<br>”);
*/
/* var count = 5.56;
var newcount = parseInt(count);
var test = 65;
var result = count + test;
document.write(result + “<br>”);*/

/* var count = “5.56”;
var newcount = parseFloat(count);
var test = 65;
var result = count + test;
document.write(result + “<br>”);*/

/* var bool = true;
var result = Number(bool);
document.write(result + “<br>”);
*/
/* var bool = “6”;
var result = Number(bool);
document.write(result + “<br>”);
*/

//parseInt();

/* parseInt(“12px”);
12
parseInt(“0123”);
123
parseInt(“0xf”);
15
parseInt(“f”);
NaN
parseInt(“0123”, 8);
83
parseInt(“f”, 16);
15
parseInt(“12.5.dfgdffgdsg”);
12
parseInt(“+12”);
12
parseInt(“-12”);
-12
parseInt(“hello”);
NaN
parseInt(“12hello”);
12
parseInt(“hello12”);
NaN */

//parseFloat();

/* parseFloat(“string”);
NaN
parseFloat(“3.14”);
3.14
parseFloat(“314e-2”);
3.14
parseFloat(“0.0314e+2”);
3.14
parseFloat(“0.0314e2”);
3.14
parseFloat(“a12”);
NaN
parseFloat(“0x12”);
0
parseFloat(“0123”);
123
*/

//toFixed

/* var price = 10.30;
document.write(price + “<br>”);

var price = 10.30;
document.write(price.toFixed(2));
*/

</script>
</div>
</body>
</html>

Женщины которые изменили мир

Земфира — российская рок-исполнительница, автор текстов, композитор. Она заложила направление в русской музыке, , которое определили как женский рок. В юности она увлекалась творчеством Виктора Цоя, Quenn, Жанны Агузаровой. Земфира ещё в юности разбивала стереотипы, будучи круглой отличницей девушка была капитаном юниорской сборной России по баскетболу, несмотря на свой невысокий рост. Земфира сочитала в себе несочетаемое, хулиганка, отличница, пацанка, и в то же время настоящая женщина. Она меняла юбки на брюки, а брюки на юбки, никаких рамок, в 1999году выпустила песню где затрагивается тема женской любви, и не получила никакой критики, уверенность и свобода сшибает все на ее пути. Слова из её песня: «Аллё! Я девочка-скандал,Девочка-воздух»                                           Скандал потому что люди не могут поставить её в рамки, для них ее личность —  есть противоречия.             Воздух — она свободна, она может быть любой. Земфира доказывает, что девушка никому ничего не должна, она не должна быть женственной потому что родилась девушкой, она не должна быть пацанкой потому что поет рок и любит спорт, она такая какая есть никаких рамок. Вот например отрывок интервью которое Рената Литвинова брала у Земфиры:  Рената — Хулиганствующий элемент! При этом пятерочница, отличница, но хулиган. Земфира: — Отличный образ!                                                              Земфира о творчестве.

«В этом весьма сомнительном деле нужны не профессионализм, а ловкость и жуликоватость. Там крутятся огромные деньги и масса проходимцев, поэтому двоюродного брата берут в группу барабанщиком, тёщу — директором, а дядю — администратором. В итоге творчества всё меньше, качество продукта всё ниже… Безусловно, и среди наших исполнителей попсы есть талантливые люди, но всё равно это индустрия развлечений. С приставкой «рок» ты получаешь шанс не только ублажать публику, но и разговаривать с ней, делиться собственными мыслями»

Земфира выпустила 6 полноценных альбома, все они имели ошеломительный успех, Земфира славится концертами которые проходят на высшем уровне, все песни вся музыка исполняется вживую, в каждом концертном туре певица кардинально меняет аранжировки, да бы каждый раз давать публике что-то новое и публика это ценит. В 2016 году Земфира собрала Олимпийский 1 и 3 апреля без какой либо рекламы, в общей сложенности за 2 дня на концерт пришло свыше 75.000 человек

ԲԱՐԵՎ, ԹԱԽԻԾ

Մնաս բարով, թախիծ,
Եվ բարև, թախիծ,
Դու, որ լցված ես գծերի միջև այս առաստաղի
Դու, որ լցված ես աչքերի մեջը իմ սիրած մարդու
Դու չե՛ս վատթարը ամեն ցավերից,
Քանզի շրթունքն էլ ամենատխուր
Դավաճանաբար ազդարարում է
Քո գոյությունը
Մեն մի ժպիտով:
Դե, բարև, թախիծ,
Սերը սիրելի մեր մարմինների
Եվ հզորությունը միևնույն սիրո,
Որ ասես հրեշ առանց մարմնի
Դուրս է հորդեցնում քաղցրությունը իր:
Հրեշ անգլուխ,
Բայց թախծի չքնաղ, գեղեցիկ դեմքով:

Անդրե Մորուա — Մանուշակներ ամեն չորեքշաբթի

andrea-morua

Ջեննի Սորբիեն ամբողջ ճաշկերույթի ընթացքում շլացուցիչ էր եղել: Դերասանական տաղանդով պատմված և վիպասանի հանճարով համեմված անեկդոտներն ու պատմվածքները միահյուսվել էին անսպառ եռանդով: Լեոն Լորանի հյուրերը հմայված, խանդավառված, լիովին տարված, տպավորություն ունեին, թե հիանալի ժամեր էին ապրում ժամանակի սահմաններից էլ դուրս:
-Գրեթե ժամը չորսն է և օրն էլ չորեքշաբթի է: Դե գիտեք, Լեոն, որ սա այն օրն է, երբ մանուշակներ եմ տանում սիրեցյալիս:
-Շատ ափսոս,-ասաց նա իր կցկտուր ձայնով, որ հայտնի էր դարձրել բեմում: Սակայն գիտեմ, թե որչափ հավատարիմ եք, ուստի չեմ պնդի:

Ջենին գրկախառնվեց կանանց, տղամարդիկ նրան գրկախառնվեցին, և նա գնաց: Դուրս գալուն պես գովեստների տարափ հորդեց:
-Նա իսկապես արտակարգ կին է: Լեոն, քանի՞ տարեկան է:
-Ութսունի մոտ: Երբ երեխա ժամանակ մայրս ինձ տանում էր Կոմեդի Ֆրանսեզի դասական ներկայացումներին, Ջենին արդեն հայտնի Սելիմեն էր: Իսկ ես այլևս երիտասարդ չեմ:
-Հանճարը տարիք չի ճանաչում,-ասաց Կլեռ Մենետրիեն: Խոսքը ի՞նչ մանուշակների պատմության մասին է:
-Դա մի փոքրիկ սիրավեպ է, որ ինձ պատմել է Ջենին, բայց որի մասին երբեք չի գրել: Սակայն ես չեմ համարձակվի պատմել նրա բացակայությամբ: Համեմատությունը սարսափելի կլիներ:
-Այո, համեմատությունը սարսափելի է: Սակայն մենք Ձեր հյուրն ենք և ակնկալում ենք, որ մեզ կզբաղեցնեք` փոխարինելով Ջենիին, քանի որ վերջինս մեզ լքեց:
-Լավ, կփորձեմ պատմել Ձեզ «չորեքշաբթյան» մանուշակների պատմությունը: Վախենում եմ, որ այն շատ սենտիմենտալ կթվա մեր ժամանակների ըմբռնման համար:
-Բնավ ոչ,-ասաց Բերտրան Շմիդտը,-մեր ապրած ժամանակը զգացմունքների ծարավ է: Մարդիկ ցինիկ են ձևանում իրենց զգայական ձգտումները թաքցնելու համար:
-Մի՞թե: Դե լավ, համոզեցիք: Կհագեցնեմ այդ ծարավը: Դուք բոլորդ այստեղ շատ երիտասարդ եք հիշելու համար, թե ինչպիսին էր Ջենիի հռչակը երկար ժամանակ ի վեր: Նրա շեկ վարսերը, որ սովորաբար արձակում էր հիանալի ուսերին, նշաձև աչքերը, զննող հայացքը, գրավիչ ձայնը` փոքր-ինչ բամբ, հետո հանկարծ թրթռուն, այնիպիսի վեհ և տպավորիչ գեղեցկություն էին կազմում, որից հնարավոր չէր աչք կտրել:
-Լավ մենախոսություն է, Լեոն:
-Այո, սակայն այլևս չի համապատասխանում մեր ժամանակներին: Այնուամենայնիվ շնորհակալություն: Նա իր առաջին մրցանակը շահեց կոնսերվատորիայում 1859թ.-երին և անմիջապես ընդունվեց Կոմեդի Ֆրանսեզ: Ավաղ, ես սեփական փորձիցս գիտեմ, որ այդ հայտնի թատրոնում դժվարությունները շատ են: Ռեպերտուարի անդամներն ունեն իրենց հովանավորները, որոնք նրան նախանձախնրորեն հետևում են: Սոբրետներից ամենահիանալին կարող է սպասել մինչև իսկ տաս տարի մինչ Մոլիերի կամ Մարիվոյի դերերից մեկին արժանանա: Ջենին` մեծ կոկետուհին, պայքարում էր համառ և ուժեղ կանանց դեմ: Մեկ ուրիշը կհրաժարվեր առաջընթաց ունենալու մտքից կամ երկու տարի անց կտեղափոխվեր Փարիզի Կոմեդիայի թատրոններից մեկը: Սակայն մեր Ջենին այդպիսին չէր: Նա պայքարեց` նվիրաբերելով այն ամենը, ինչ ուներ. դերասանական տաղանդ, կուլտուրա, գրավչություն, արբեցնող վարսեր:
Շատ շուտով նա Կոմեդի Ֆրանսեզում գրավեց առաջին շարքերը: Սդմինիստրատորը հիանում էր նրանով: Հեղինակները նրան դժվար դերեր էին տալիս, որոնք, ինչպես ասում էին, միայն նա կմարմնավորեր: Քննադատները նրա նկատմամբ անհավատալի զսպվածություն էին ցուցաբերում: Նույնիսկ Սարսեյը /ֆրանսիացի վիպասան և քննադատ/ գրում էր. «Նրա կեցվածքն ընդունակ է կախարդել մինչև իսկ կոկորդիլոսին»:
Հայրս, որ նրան ճանաչել էր այդ ժամանակշրջանում, ինձ ասել է, որ Ջենին պաշտում էր իր մասնագիտությունը, այդ մասին խոսում էր խելացիությամբ և փորձում էր իր գործից նոր ու ցնցող տպավորություններ ստանալ:
Սյդժամ թատերական աշխարհը ձգտում էր միամիտ ռեալիզմի: Եթե օրինակ Ջենին որևէ ներկայացման մեջ պետք է թունավորումից մահանար, նա այցելում էր հիվանդանոցներ` ուսումնասիրելու թույնի ներգործությունը: Ինչ վերաբերում է զգացմունքների արտահայտչաձևին` նա ուսումնասիրում էր սեփական անձը: Երբ խոսքն իր արվեստին էր վերաբերում, նա ցույց էր տալիս բալզակյան կասկածների բացակայությունը, երբ վերջինս իր վեպերից մեկում գործածում է սեփական անձի կամ սիրած կնոջ կիրքը:
Դուք գլխի եք ընկնում, որ հանկարծակի փառքի հասած հրաշագեղ աղջիկն ուշադրության կենտրոնում էր: Ընկերներ, գրողներ և բանկիրներ էին փորձում իրենց բախտը: Բանկիրներից մեկը` Հենրի Ստալը, դարձավ նրա ընտրյալը: Եվ ոչ թե որովհետև հարուստ էր. չէ՞ որ Ջենին ապրում էր իր ընտանիքում և քիչ կարիքներ ուներ: Բանն այն է, որ Ստալը մեծ հմայք ուներ, և ամենակարևորը` նրան ամուսնության առաջարկություն էր արել: Դուք գիտեք, որ այդ ամուսնությունը հետաձգվեց, քանի որ Ստալի ծնողները դեմ կանգնեցին: Հարսանիքը տեղի ունեցավ երեք տարի անց, սակայն համատեղ կյանքը երկար չտևեց. անկախության ձգտող Ջենին չէր կարող հաշտվել ամուսնական կյանքի սահմանափակումների հետ: Բայց դա այլ պատմություն է: Վերադառնանք Կոմեդի Ֆրանսեզի, մեր ընկերուհու դեբյուտների և … մանուշակների թեմային:
Պատկերացրեք արտիստների նախասրահը, ներկայացման ռեպրիզայի ժամանակ Ջենիի խաղը Դյումա որդու “La Princesse de Bagdad” ներկայացման մեջ: Գիտեք, որ պիեսը միշտ էլ ունենում է թերացումներ և նույնիսկ ես, որ պաշտում եմ “Le Demi-Monde”, “L’ami des femmes”, “Francillon” ներկայացումներն իրենց ամուր կառուցվածքի համար, “Etrangere”ի կամ “La Princesse” ում Դյումայի վառ ներկայությունը ժպտալու տեղիք է տալիս: Բայց բոլոր նրանք, ովքեր տեսել են Ջենիին այդ դերում, գրել են, որ նա դրան կենդանություն էր հաղորդում: Ես այդ մասին հաճախ եմ նրա հետ խոսել: Զարմանալին այն է, որ նա դրան հավատում էր. «Այդ տարիքում, -ասաց նա ինձ,- ես պարզապես մտածում էի Դյումա որդու հերոսուհու նման, և ինձ համար տարօրինակ էր ի ցույց դնել այն, ինչ կատարվում էր հոգուս խորքում»: Դեռ ավելին. նա այդ դերում կարող էր ունենալ արձակած վարսեր և մերկ ուսեր: Մի խոսքով աստվածային էր:
Եվ ահա պատկերացրեք նրան նախասրահում անտրակտի ժամանակ` ծափողջույններից հետո: Բոլորը ձգտում են դեպի նա: Ջենին նստում է նստարանին` Հենրի Ստալի կողքին և շատախոսում է հաղթանակով խանդավառված:
-Օ՜, սիրելի Հենրի…Ահա ջրի մակերեսին եմ: Վերջապես կարող եմ շնչել: Երեք օր առաջ ինձ տեսաք: Շատ վատ խաղացի: Ճահճի հատակում էի հայտնվել: Խեղդվում էի…Իսկ այս երեկո. մեծ ջանքեր և նորից մակերեսին եմ: Դե ասեք, Հենրի, վերջին ակտում անհաջողությա՞ն էի մատնվելու` չկարողանալով հասնել մինչև վերջ: Օ՜, Աստված իմ:
Դռնապանը ներս մտավ և Ջենիին ծաղիկներ հանձնեց.
-Ու՞մ կողմից է: Հենրի, Ձեր հակառակորդի` Սեն Լուիի: Դրեք այս ծաղիկներն իմ սենյակում:
-Օրիորդ, մի նամակ էլ կա,-ասաց դռնապանը:
Ջենին բաց արեց նամակը և ծիծաղից ուշաթափ եղավ:
-Մի լիկեոնական է գրել, որ իրենց դպրոցում Ջենի ակումբ են բացել:
-Ողջ Ջոկեյը*,-ասաց Հենրին,-Ջենի ակումբ է:
-Լիկեոնականներն ինձ ավելի են հուզում,-ասաց Ջենին,-իսկ այս մեկն ավարտում է հետևյալ տողերով…Լսեք, սիրելիս.
«Ներեք ինձ խղճուկ բանաստեղծությանս համար
Մի արհամարհեք իմ տողերը` հաշվի առնելով
Իմ անկեղծ սերը, խնդրում եմ
Ոչինչ մի ասեք տնօրենին»
-Հիանալի է, այնպես չէ՞:
-Դուք նրան պատասխանելու՞ եք:
-Իհարկե ոչ: Օրեկան տաս այսպիսի նամակ եմ ստանում և եթե սկսեմ պատասխանել, կորած եմ…Սակայն դա ինձ հանգստացնում է: Տասնվեցամյա երկրպագուներ դեռ երկար կունենամ:
-Չեք կարող վստահ լինել…Երեսուն տարեկանում նրանք նոտար կլինեն:
-Իսկ, ի՞նչ է, նոտարներն ինձնով չպե՞տք է հիանան:
-Օրիորդ, -ասաց դռնապանը,-սա էլ է Ձեզ համար:
Նա Ջենիին մեկնեց մի փունջ մանուշակ, որն արժեր երկու սու:
-Օ, շատ սիրալիր է…Նայեք, Հենրի…Բացի՞կ չկա:
-Ոչ, օրիորդ…պահակն ինձ ասաց, որ Պոլիտեխնիկի ուսանող է համազգեստով բերել այս փունջը:
-Սիրելիս,-ասաց Հենրի Ստալը,-շնորհավորում եմ…Պոլիտեխնիկի ուսանողներին հուզելը հեշտ գործ չէ:
Ջենին երկար ժամանակ վայելում էր մանուշակների բույրը:
-Անուշ բուրում են…Սրանք այն միակ նվերներն են, որոնք ինձ հաճույք են պատճառում: Ես չեմ սիրում հասուն ու գոհունակ հանդիսատեսին, որը կեսգիշերին գալիս է տեսնելու, թե ինչպես եմ մահանում, իսկ կեսօրին գնում է Պալե Ռուայալ` տեսնելու, թե ինչպես են թնդանոթ կրակում:
-Հանդիսատեսը բռնամոլ է,-ասաց Ստալը: Նա միշտ այդպիսին է եղել…Կրկեսային ներկայացումները…Ի՜նչ հաջողության կհասներ կրկեսի դերասանուհին, որը կուլ կտար հարյուր ասեղ:
Ջենին ծիծաղեց:
-Իսկ այն մեկը, ով կարի մեքենա կուլ կտար. դա փառքի վերջին խոսքը կլիներ:
Դահլիճից նրան կանչում էին: Ջենին վեր կացավ:
-Առայժմ, գնամ հարյուր ասեղս կուլ տալու:
Եվ, ահա, ըստ Ջենիի պատմածի, ինչպես սկսվեց արկածը:
Հաջորդ չորեքշաբթի` նորից վերջին անտրակտի ժամանակ, դռնապանը` ժպիտը դեմքին, մի փունջ մանուշակ բերեց Ջենիին.
-Կրկին Պոլիտեխնիկի ուսանո՞ղն է բերել:
-Այո, օրիորդ: Անհրաժեշտություն կա՞ որևէ բան հարցնել պահակին:
-Ոչ, դա բնավ կարևոր չէ:
Հաջորդ շաբաթ` չորեքշաբթի օրը, նա ներկայացման մեջ չխաղաց, սակայն երբ եկավ թատրոն հինգշաբթի ռեպետեի համար, մանուշակների մի փունջ` փոքր-ինչ թառամած, դրված էր սենյակում: Դուրս գալիս նա դիմեց պահակին.
-Ասացեք, Բերնար,-մանուշակներս միևնույն երիտասարդի կողմի՞ց էին:
-Այո, օրիորդ, սա երրորդ դեպքն է:
-Ինչպիսի՞ն է նա, այդ ուսանողը:
-Սիրալիր է, շատ սիրալիր…նիհարավուն, ներս ընկած այտերով, հոգնած աչքերով, փոքրիկ շագանակագույն լորնետով…ծիծաղաշարժ է իր սուսերով: Օրիորդ, ազնիվ խոսք, նա ասես խենթի պես սիրահարված լինի: Ինձ մեկնում է մանուշակների փունջն ասելով` «Օրիորդ Ջենի Սորբիեի համար է», և կարմրում է:
-Ինչու՞ է միշտ չորեքշաբթի գալիս:
-Օրիորդը չգիտե՞…Չորեքշքբթին Պոլիտեխնիկի ուսանողների ազատ օրն է:Ամեն չորեքշաբթի պարտերը, ցուցասրահները մարդաշատ են…Յուրաքանչյուրը գալիս է մի աղջկա հետ:
-Նա է՞լ է աղջկա հետ գալիս:
-Այո օրիորդ, բայց դա իր քույրն է…նրանց նմանությունն ապշեցուցիչ է:
-Խեղճ տղա, եթե ես սիրտ ունենայի, Բերնար, կասեի Ձեզ նրան մի անգամ ինձ մոտ ուղեկցել` նախասրահ, որպեսզի ինքը կարողանա ինձ տալ մանուշակների փոքրիկ փունջը:
-Ես Ձեզ խորհուրդ չէի տա, օրիորդ…Այդ թատերասերները, քանի դեռ ուշադրության կենտրոնում չեն, վտանգ չեն ներկայացնում: Նրանք հիանում են դերասանուհիներով հեռվից` բեմից, և դա իրենց գոհացնում է: Բավական է նրանց հանդեպ ուշադրության մի նշույլ, նրանք այլևս հանգիստ չեն տալիս, և դա անտանելի է: Երես ես տալիս, աստառ են առնում, դա էլ ես տալիս, էլ ավելին են պահանջում: Օրիորդ, Դուք ծիծաղում եք, բայց դա այդպես է. ես փորձ ունեմ: Արդեն քսան տարի է, ինչ այստեղ եմ աշխատում: Ես այս օթյակում շատ եմ հանդիպել երիտասարդ սիրահարված աղջիկների և խենթ տղաների, ծեր պարոնների…Միշտ էլ ընդունել եմ ծաղիկներ, բացիկներ, բայց թույլ չեմ տվել վեր բարձրանալ:
-Իրավացի եք, Բերնար, լինենք անտարբեր, զգույշ և դաժան:
-Դա ոչ թե դաժանություն է, այլ խելամտություն:
Շաբաթներ անցան: Յուրաքանչյուր չորեքշաբթի Ջենին ստանում էր երկու սու արժեցող իր ծաղկեփունջը: Թատրոնում տեղյակ էին այդ պատմությանը: Մի օր Ջենիի ընկերուհիներից մեկն ասաց.
-Ես տեսել եմ Պոլիտեխնիկի այդ ուսանողին…Նա շատ հմայիչ է և ռոմանտիկ: Այդ տղան լավ կխաղար Մյուսեի կոմեդիաներում:
-Որտեղի՞ց գիտես, որ նա ինձ ծաղիկներ բերող երիտասարդն է:
-Դե ես պատահաբար պահակի մոտ էի, երբ նա ամոթխած բերեց ծաղիկներն ասելով. «Օրիորդ Ջենի Սորբիեի համար է»…Դա շատ հուզիչ տեսարան էր: Երևում էր, որ տղան շատ խելացի է, որ ամաչում էր ծիծաղելի թվալ և, այնուամենայնիվ, չէր կարողանում զսպել հուզմունքը: Մի պահ նույնիսկ ափսոսեցի, որ նա ինձ համար չի գալիս, ես նրան շնորհակալություն կհայտնեի, կմխիթարեի…Մի մոռացիր. նա ոչինչ չի խնդրում, նույնիսկ քեզ տեսնել…Բայց թե քո տեղը լինեի:
-Դու նրան կընդունե՞իր:
-Այո, քիչ ժամանակով.արդեն շաբաթներ է, որ այս ամենը շարունակվում է: Դու մեկնելու ես, հետևաբար նա չի կարող կորչել:
-Դու իրավացի ես,-ասաց Ջենին,-հիմարություն է արհամարհել երկրպագուներին այն ժամանակ, երբ նրանք բազմաթիվ են, և վազել նրանց հետևից երեսուն տարի անց, երբ նրանք դառնում են հազվագյուտ և ճաղատ:
Այդ երեկո թատրոնից դուրս գալիս` նա ասաց պահակին.
-Բերնար, հաջորդ չորեքշաբթի, երբ Պոլիտեխնիկի ուսանողը գա իր մանուշակներով, ասեք նրան, որ իր ձեռքով բերի ինձ երրորդ ակտից հետո: Ես խաղում եմ Միզանտրոպ ներկայացման մեջ: Դերիս համար միայն մի զգեստ եմ կրելու: Ես կվերադառնամ իմ սենյակ և այնտեղ նրան կընդունեմ…ոչ, ես նրան կսպասեմ միջանցքնում, աստիճանների մոտ կամ նախասրահում:
-Լավ, օրիորդը չի՞ վախենում:
-Ի՞նչ կա վախենալու, ես գնում եմ ուղևորության տաս օրից, և, ի միջայլոց, այդ տղան չի կարող փոխել դպրոցը:
-Շատ լավ, օրիորդ, ուզում էի ասել…
Հաջորդ չորեքշաբթի Ջենին ակամա խաղաց Սելիմեն անծանոթի համար` դուր գալու բուռն ցանկությամբ: Անտրակտի ժամանակ վեր բարձրանալիս նա հետաքրքրված էր անհանգստանալու աստիճան: Նստեց նախասրահում և սպասեց: Նրա շուրջը պտտվում էին այցելուներ: Ադմինիստրատորը խոսում էր Բլանշ Պիերսոնի հետ, որն այդ շրջանում Ջենիի հակառակորդն էր: Սակայն ոչ մի սև համազգեստով մարդ չերևաց: Նյարդային և անհամբեր հոգեվիճակում` նա վազեց պահակների մոտ.
-Ինձ չե՞ն հարցրել:
-Ոչ, օրիորդ:
-Այսօր չորեքշաբթի է, և ես չեմ ստացել իմ մանուշակները: Մի՞թե Բերնարը մոռացել է դրանք բարձրացնել…կամ միգուցե ինչ-որ թյուրիմացություն է եղել:
-Թյուրիմացությու՞ն, օրիորդ…ի՞նչ թյուրիմացություն…եթե ցանկանում եք, կարող եմ գնալ դռնապանի մոտ:
-Այո, խնդրում եմ կամ ոչ…ես կտեսնեմ Բերնարին դուրս գալիս:
Նա ինքն իրեն ծաղրեց. «Ի՜նչ տարօրինակ կենդանի արարածներ ենք մենք. վեց ամիս շարունակ գրեթե ուշադրություն չեմ դարձրել այդքան համեստ հավատարմությանը և, հանկարծ, քանի որ պահանջվող ուշադրությունն ինձ պակասում է, արդեն անհանգիստ եմ, ասես սիրեկանի սպասելիս լինեմ…Օ, Սելիմեն, որքան կափսոսես Ալսեստին*, երբ նա քեզ կլքի իր մեծ վշտով»:
Ներկայացումից հետո նա մտավ դռնապանի մոտ:
-Բերնար, Դուք երկրպագուիս չուղարկեցի՞ք ինձ մոտ:
-Օրիորդ, կարծես ինչ-որ դիտավորություն լինի: Այսօր չի եկել, առաջին անգամ որոշեցիք նրան տեսնել, և նա այս վեց ամսվա մեջ առաջին չորեքշաբթին է, որ չեկավ:
-Տարօրինակ է. կարծում եք նրան նախազգուշացրե՞լ են և նա վախեցե՞լ է:
-Ոչ, օրիորդ, ոչ ոք չգիտեր, որ Դուք և ես…Դուք ոչինչ չե՞ք ասել…Ես նույնպես…նույնիսկ կնոջս հետ այդ մասին չեմ խոսել:
-Այդ դեպքում ինչպե՞ս կբացատրեիք:
-Ես չեմ կարող բացատրել, օրիորդ…պատահականություններ լինում են…Միգուցե հոգնե՞լ է կամ հիվանդ է: Մյուս չորեքշաբթի կտեսնենք:
Սակայն հաջորդ չորեքշաբթի ոչ Պոլիտեխնիկի ուսանողը երևաց, ոչ էլ մանուշակները:
-Ի՞նչ կարելի է անել, Բերնար…Հնարվո՞ր է նրան գտնել ընկերների կամ դպրոցի տնօրենի միջոցով:
-Բայց ինչպե՞ս. մենք նույնիսկ նրա անունը չգիտենք:
-Ի՜նչ տխուր է, ամեն ինչ կորած է, Բերնար:
-Բայց օրիորդ, Դուք հիանալի տարի ունեցաք, գնալու եք տուռնեների, նորից հաջողություններ կլինեն…այնուամենայնիվ ոչինչ կորած չէ:
-Իրավացի եք, ես երախտամոռ եմ…միայն թե ես շատ էի սիրում իմ մանուշակները, որ ստանում էի ամեն չորեքշաբթի:
Հաջորդ օրը նա հեռացավ Փարիզից: Հենրի Ստալը կուրորեն գնաց նրա ետևից: Բոլոր հյուրանոցներում Ջենիի սենյակը լցված էր վարդերով: Երբ վերադարձավ Փարիզ, նա արդեն մոռացել էր իր ռոմանտիկ մաթեմատիկոսին:
Մեկ տարի անց մի նամակ ստացավ գնդապետ Ժենեվրիերից, որը նրան խնդրում էր հանդիպել ինչ-որ անձնական գործով: Նամակը կոռեկտ էր և հարգալից: Ոչ մի պատճառ չկար մերժելու: Ջենին խնդրեց գնդապետին գալ հանդիպման իր տանը, մի շաբաթ օր` կեսօրից հետո: Նա եկավ քաղաքացիական սև հագուստով: Ջենին նրան ընդունեց շնորհալի թեթևությամբ, որի համար պարտական էր ինչպես բեմին, այնպես էլ բնությանը, սակայն նրա կեցվածքը, ինչպես պետք է լիներ, լուռ հարցում էր պարունակում. «Ի՞նչ է ինձնից ուզում այս անծանոթ այցելուն»: Նա սպասեց.
-Շնորհակալ եմ, օրիորդ, որ ինձ ընդունեցիք: Ես բացարձակապես չէի կարող նամակի միջոցով բացատրել այցիս նպատակը: Եթե ինձ թույլ եմ տվել հանդիպում խնդրել, ապա դա ոչ թե մի մարդ է ունեցել այդ համարձակությունը, այլ նրա հայրը…Դուք տեսնում եք, որ ես ամբողջովին սև եմ հագնված: Ես կրում եմ տղայիս սուգը, որը լեյտենանտ Անդրե Ժենեվրիերն էր և սպանվել է Մադագասկարում երկու ամիս առաջ:
Ջենին մի ժեստ արեց. կարծես ասեր. «Ցավակցում եմ»:
-Դուք չեք ճանաչում տղայիս, օրիորդ…Գիտեմ…Սակայն նա Ձեզ ճանաչում էր, Ձեզնով հիանում…Դա կարող է անհավատալի թվալ…և, այնուամենայնիվ, այն ինչ որ ասելու եմ, ճշմարտությունն է…Դուք աշխարհի այն միակն էիք, որով նա հիանում էր և որին ամենաշատն էր սիրում:
-Կարծես թե գլխի եմ ընկնում, գնդապետ…Նա Ձեզ ասել էր…
-Ինձ ոչ, իր քրոջն էր ասել, որին մշտապես վստահում էր…Ամեն ինչ սկսվել էր մի օր, երբ նա քրոջ հետ գնացել էր դիտելու «Սիրո և պահականության խաղը»* ներկայացումը: Երբ երեխաներս տուն վերադարձան, նրանք Ձեր մասին խոսում էին խանդավառությամբ. «Այնքան նրբանկատություն, հուզիչ պոեզիա»: Վերջապես հազար բան, որոնք իրական էին, չեմ կասկածում, սակայն որոնց երիտասարդական եռանդը, նրա կատարելության ձգտումը…Խեղճ տղաս երազկոտ էր և ռոմանտիկ:
-Աստված իմ,-գոռաց Ջենին,-այդ նա՞ է, ով…
-Այո, օրիորդ, Պոլիտեխնիկի ուսանողը, որը մեկ տարի շարունակ ամեն չորեքշաբթի Ձեզ մի փունջ մանուշակ էր բերում, իմ տղան էր` Անդրեն…Ես դա էլ եմ աղջկանիցս իմացել…Հուսով եմ, որ այդ երեխայությունը Ձեզ չի նյարդայնացրել…Նա Ձեզ այնքան շատ էր սիրում, Ձեզ կամ այն կերպարը, որը ստեղծել էր իր համար: Նրա սենյակի պատերը ծածկված էին Ձեր դիմանկարներով…Ի՜նչ քայլերի ասես որ չէր դիմել իր քույրը Ձեր լուսանկարիչներից մեկ ավելի լուսանկար վերցնելու և եղբորը տալու համար…Համալսարանում ընկերները ծաղրում էին իր այդ կիրքը` ասելով.« Գրիր նրան»:
-Իսկ ինչու՞ նա այդպես չվարվեց:
-Նա դա արել է, օրիորդ. ես Ձեզ բերել եմ նամակների մի կույտ, որոնք երբեք չեն ուղարկվել և որ մենք գտել ենք նրա մահից հետո:
Գնդապետը գրպանից հանել է մի փաթեթ և տվել Ջենիին: Վերջինս ինձ ցույց է տվել. ձեռագիրը նուրբ էր, դժվարընթեռնելի, երևում էր, որ արագ էր գրել, մաթեմատիկոսի ձեռագիր և պոետի ոճ:
-Պահեք այս նամակները, օրիորդ, դրանք Ձեզ են պատկանում…և ներեք ինձ այս իմ տարօրինակ արարքը…ես պարտավոր էի դա անել տղայիս հիշատակի համար…ոչ մի անհարգալից կամ թեթևամիտ բան չկար այն զգացմունքի մեջ, որ Դուք նրան ներշնչել էիք, Դուք նրա համար կատարելության և շնորհի տիպար էիք: Եվ ես Ձեզ վստահեցնում եմ, որ Անդրեն արժանի էր իր մեծ սիրուն:
-Բայց ինչու՞ նա չէր խնդրել հանդիպել ինձ: Ինչու՞ ես ինքս չեմ փորձել հանդիպել նրան: Ես ինձ մեղավոր եմ զգում:
-Խղճի խայթ մի ունեցեք. Դուք չէիք կարող գուշակել…Երբ Անդրեն համալսարանն ավարտելուց հետո որոշեց Մադագասկար մեկնել, դա միանշանակ Ձեր պատճառով է…Այո, նա ասել է իր քրոջը. «Հեռանալով ես կխուսափեմ այս անհույս կրքից կամ մեծ բաների կհասնեմ…և այդ ժամանակ…»
-Իսկ արդյոք մեծ բաներ չէ՞ին այդ հավատարմությունը, համառությունը:
Այնուհետև, երբ գնդապետը վեր էր կենում, Ջենին բռնեց նրա ձեռքը` ասելով.
-Կարծում եմ, որ ոչ մի վատ բան չեմ արել, և, այնուամենայնիվ, ինձ թվում է, որ պարտական եմ այդ ստվերին…Գնդապետ, ասեք, թե որտեղ է թաղված Ձեր տղան…Ես Ձեզ երդվում եմ, որ մինչ մահ ամեն չորեքշաբթի կգնամ և մի փունջ մանուշակներ կդնեմ նրա գերեզմանաքարին:
-Եվ ահա թե ինչու,-եզրափակեց Լեոն Լորանը,- մեր Ջենին, որին համարում են սկեպտիկ և պատրանքներից զուրկ անձնավորություն/որոշ մարդիկ անվանում են նաև ցինիկ/, ամբողջ կյանքի ընթացքում ամեն չորեքշաբթի թողնում է ընկերներին, աշխատանքը և նույնիսկ սերը, որպեսզի միայնակ գնա Մոնպարնաս մի լեյտենանտի հուշաքարին, որին երբեք չի ճանաչել…Տեսնու՞մ եք` ես իրավացի էի, որ այս պատմությունը շատ սենտիմենտալ է մեր ժամանակների համար…
Լռություն տիրեց: Այտնուհետև Բերտրան Շմիդտն ասաց.
-Աշխարհում միշտ էլ հեքիաթ կլինի այն մարդկանց համար, ովքեր դրան արժանի են:

*Ջոկեյ-Jockey Club-ասոցիացիա, որը զբաղվում է ձիարշավով
*Ալսեստ և Սելիմեն-Մոլիերի «Միզանտրոպ» պիեսի հերոսներ
*«Սիրո և պատահականության խաղը»-Մարիվոյի ներկայացումներից

Prepositions:on,in,at (Exercises)

AT

  • For the time of the day –at 5 o’clock,at midnight, at sunset
  • we use at with expressions – at night, at the weekend, at present, at the moment, at Easter,at Christmas
  • We say that somebody is at home, at work, at school, at university, at college, at sea

go home, walk home, come home BUT be at home, stay at home, do sth at home

  • We say that somebody is at a party, at a concert…at a conference, at the meeting, at a football match
  • We usually say at when we say where an event takes place  at the Moscow cinema, at the Royal festival Hall…
  • We say at the station, at the airport
  • We say at somebody’s house- at Tom’s house, at Tom’s, at the doctor’s, at the hairdresser’s
  • We say arrive in referring to large  places – arrive in Italy, arrive in Paris BUT referring to small places we say arrive at the station, arrive at work, arrive at the hotel

ON

  • We use on for days and dates: on Friday, on April 15, On Christmas day, on my birthday
  • we say that somebody is on the left, on the right, on the floor,on a map, on the menu, on a farm
  • we say that a place is on a river, on the road, on the coast, on the way
  • we say on a bus, on a train, on a plane, on a ship also on a horse, on a bicycle,on a motor-bike
  • BUT in a car, in a taxi
  • we say on the shelf, on the floor, on the balcony, on the wall, on the door, on the ceiling

IN

  • In a room, in a shop, in the car, in the water, in the garden, in the city.…
  • We use in for longer periods– in October, in winter, in 1985, in the Middle Ages, in the 18th century, in the past, in the future
  • We use in to tell a time in the future– in a few minutes, in a week,in a moment, in 2 months
  • We say in the morning, in the evening, in the afternoon

  BUT we say on Friday afternoon, on Monday morning…

Exercises

1.Complete the sentences with in,at,on.

1.My office is on the first floor. It’s on the left as you come out of the lift.

2.I love to look up the stars  in the sky  at night.

3.Paris is at the river Seine.

4.It’s a very small village .You can’t find in  on your map.

5.Have you ever worked  in a farm?

6.Our flat is  on the second floor.

7.We stopped at a small village on the way to London.

8.Portsmouth is in the south coast of England.

9.Nicola was wearing a silver ring on her little finger.

10.The headmaster of the company is in Milan.

2.Complete the sentences.Use in, at, on + one of the following

the door ,   18 May 1991  ,   Saturday evenings ,    the station,     6 months ,     

my way to work,     my guitar  ,   time  ,  the west coast ,    the river

  1. Look at those people swimming  on  the river.
  2. One of the strings on  my  guitar is broken
  3. Have you seen the notice on  the  door?
  4. San Francisco is on  the  west  coast  of the United States.
  5. I usually buy a newspaper on  my way  to work in the morning.
  6. My train arrives at 11:30. Can you meet me at  the  station.
  7. We got to the station just  on  time  to catch the train.
  8. They are getting married in  6 months.
  9. Do you usually go out  on  Saturday evenings.
  10. Pauline got married  on  18 May  1991.

3.Put in/on/at

1.Where is she?- She  is  in  hospital.

2.Where are they? -They  are at the airport.

3.Where is he?- He  is  in bed.

4.Where are they? – They  are  on ship.

5.Where are the stars? — Stars  are  in the sky.

6.Where are they? — They  are  at  a party.

7.Where is John? — John  is  at the doctor’s.

8.Where is the restaurant?- The  restaurant  is  on the second floor.

9.Where is she?- She  is  at work.

10.Where are they?- They  are  in  a plane.

11.Where are they?- They  are  in a taxi.

12.Where are they?- They  are in a wedding.